Wina i przebaczenie

Z wywiadu z Güntherem Dellbrüggerem , przeprowadzonego przez Wolfganga Weiraucha

WW: W jaki sposób poczucie winy między jednostkami może zostać zrekompensowane w tym lub w następnym życiu?

GD: Chciałbym podać przykład: w 1972 roku nagrodzone zdjęcie rozeszło się po całym świecie. Dwudziestoczteroletni John Plummer zbombardował i zniszczył wietnamską wioskę z napalmem. Zdjęcie przedstawia małą nagą Wietnamkę wśród innych ludzi biegnących wzdłuż drogi i krzyczących z desperacji. Dzień później Plummer zobaczył to zdjęcie i był głęboko poruszony efektem jego działania i jego winy. Dziewczyna przeżyła po 17 operacjach, a później została Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO.

Dwadzieścia cztery lata po zrzuceniu bomb wydała wykład dla weteranów wojny w Wietnamie w pobliżu domu Plummera i był na widowni. Powiedziała do weteranów: „Gdybym mógł rozmawiać twarzą w twarz z pilotem, który zrzucił te bomby, powiedziałbym mu, że nie możemy zmienić historii, ale powinniśmy starać się robić dobrze dla teraźniejszości”.

Podczas prezentacji Plummer napisał notatkę: „Jestem tym człowiekiem” – i kazałem jej to przynieść. Kiedy jej rozmowa się skończyła, przepchnął się przez tłum w jej stronę, a oni wpadli sobie w ramiona. Wszystko, co Plummer mógł powiedzieć, to: „Tak mi przykro, przepraszam”. A ona odpowiedziała: „Wybaczam ci, wybaczam ci”.

Oczywiście jest to skrajny przykład, ale być może da nam to odwagę i pokaże, jak ukryta moc przyciągania doprowadziła już tych dwóch ludzi do tego życia. Obaj swobodnie zdecydowali o swoim czynie: Plummer, aby się ujawnić, Kim Phuc Phan Thi, aby wybaczyć bombardowanie